Babama

Bize yanlış öğretmişler. Her işimizi anne yapar, baba da eve bakar derlerdi hep. Oysa ne büyük eksiklik ‘baba’ ile iki çift laf edememek; onu nesneleştirmek..

Belki ben biraz farklı olabilirim. Kendimi bildim bileli, hem annem, hem de babam çalışır. Yani ikisini de aynı sıklıkta görür, vakit geçiririm. Hafta sonları dahil.

Çevreme baktığımda; özellikle aileme.. İnsanlar babasıyla o kadar az iletişim kuruyor ki. Kız ya da oğlan çocuğu, hiç farketmez. Her şeyimizi annemiz ile paylaşıyoruz, baba sadece para. Hiç öyle değil demeyin. Belli bir yaşa kadar baba, para istenecek kisme oluyor hayatımızda. Evet, seviyoruz. Çok da seviyoruz. Ama öyle duvarlar var ki hayatımızda; soramıyoruz bile, ‘nasılsın?’ diye!..

Başkaldırış değildir bu, zaten anlayan anlıyor demek istediğimi. Kimse kalkıp da babanızın lafını dinleyin demiyor. Fakat kırın duvarları!
Son 1 yılda babamı en fazla 10 kere gördüm. En fazla da 20 kere telefonda konuştum! Ama her konuşmamızda nasılsın diye sordum, o da sordu. Oda arkadaşım, okul arkadaşlarım gibi sadece ihtiyacımı iletip kapatmadım telefonu. Acizliktir bu, densizliktir. Adiliktir! Asla terbiyesizlik değildir.

Yahu tamam. Elbette ana şevkati başkadır, benzemez diğerlerine. Ama baba da baba be! Bir kere hatrını sormak densizlik oluyorsa adetlerimizde, kimse kusura bakmasın, başlarım böyle işe. Ben babamdan böyle gördüm, o da babasından öyle görmüş. Görmeyen anlamaz, anlasa da anlamamazlıktan gelir. Ya da çok içine oturmuştur; ancak öyle anlar.

El oğlu görünce babası ile çok sarmaş dolaş der. Halbuki, ben tavla oynarım. Aynı sahada top oynarım. Bana arkadaşım gibi davranır. Aynı iş ortamında çalışırım, birey olarak davranır.

Kimseye tavsiye vermek değil amacım. Babamıza değer vermiyoruz da demiyorum.
Duvarlarımız var bizim. Çin Seddi gibi kalın, ama görmüyoruz Uzay’dan!