Hedeflerim ve Ben

Bu günlerde, 2-3 yıl önce görüştüğüm psikiyatristimin iğneleyici sözleri aklıma geliyor: “Sende, bilgisayar başında oturup kod yazacak bir hava yok!” İlk işittiğimde tatlı bir gülümsemeyle beraber; çok iddialı olduğunu düşünüyordum sözlerin.

Tabii hikayenin bir de evveli var: Tipik ön görüşme sonrası; her lise öğrencisine sorulduğu üzere, doktor bana ne okumak istediğimi sordu. Ben de “Bilgisayar Mühendisliği” dedim, o yaşlarda her zaman söylediğim gibi. Doktor da, Türkiye’de Bilgisayar Mühendisi ~= Yazılımcı/Programcı denklemini anımsamış olsa gerek, o gözlemini söylemişti bana. Denklem de apayrı bir tartışma konusu, o sonraya kalsın.

“Beni, en iyi ben tanırım” diye düşünerek, o zamanlar doktorun sözlerine pek itibar etmemiştim.  Şimdilerde ise, felsefeyi biraz geliştirdim: “Hala beni en iyi ben tanırım. Fakat bu, göremediğim yönlerim olmadığı anlamına gelmez” Yani; doktor, ilk bakışta hiç tanımadan henüz bilmediğim bir yanımı görüp bir tahminde bulunmuş olabilir. Belki de beni konuşturmak için hoyrat bir çıkış da yapmış olabilir. Ya da tüm bu süreç, bu gün onun söylediği şekilde olduğu için bunlar gözüme batıyor olabilir. Hepsi de ihtimal dahilinde. Fakat hayati öneme sahip bir konuda bu kadar duyarsız olmak benim hatam.

Sevdiğim bir hikayeyle devam edeyim: Siyanür, vücuda girdikten çok kısa bir zaman sonra metabolizmayı bozan bir maddedir. Bu yüzden olsa gerek; henüz Siyanür’ün tadıyla ilgili bir tanım yok. Adamın birisi çok uzun süredir Siyanür’ün tadını merak ediyormuş. En sonunda merakına yenik düşen adam siyanürün tadına bakmış ve ölmeden hemen önce intihar notuna “dili yakıyor ve acı bir tadı var” yazmış.

Yani anlatmak istediğim; çok önemli meselelerde inatçı ve meraklı olduğunuza kesinlikle değmez. Siyanür’ün acı değil de, ekşi bir tadı olduğunu ispatlamaya değer mi?

Kendimi bildim bileli -ki bu 10-11 yaşa tekabül eder- isteğim hep bilgisayar mühendisi olmaktı. Nereden etkilendim ya da kime özendim bilmiyorum. Zaten artık pek de anlamı yok. Çünkü, itiraf ediyorum: Bilgisayar mühendisliği ya da programcılık veya yazılımcı olmak bana göre değil. Kısaca, doktor ne amaçla söylediyse söylesin maalesef haklı çıktı!

Üniversite sınavlarına hazırlanırken, doktorun sözleriyle motive olduğumu hatırlıyorum. O günlerde faydalı inat olduğunu düşünerek yapıyordum. Şimdi ise o hallerime acı acı gülüyorum.

Peki nerede yanlış yaptım? Yani koskoca adam ne istediğini bilmez mi? Burada belirtmek istediğim bir nokta daha var: Mesleğin bana göre olmadığını düşünmemin sebebi, başarısız olduğumdan değil.  Zaten biraz tanıyan bölüm arkadaşlarım, sebebin bu olmadığını tahmin ediyorlardır.

Hatam, sanıyorum beklentilerimin yüksek olmasıyla alakalı. Hala sanıyorum diyorum çünkü bu noktaya varmak için benim hiç kolay olmadı. Bu süreçte farklı düşüncelere kapıldım. Bazen motivasyon sorunumun olduğunu, bazen başarısız olmaktan korktuğumu düşündüm. Geldiğim nokta ise bundan çok farklı. Ailem, okul ve diğer arkadaşlarım inanmak istemese de bu işi yapmaktan hiç keyif almıyorum.

“İyi ama yapabiliyorsun, biliyorsun” düşüncelerini de çok düşündüm. Dediğim gibi, mesele yapamamak değil. İnsanlar nefes alamadıkları için intihar etmezler. Ve intihar etmeye karar veren birisini maalesef, “bak ne güzel nefes alıyorsun, niye ölüyorsun?” diyerek ikna edemezsiniz.

Toparlamak gerekirse; kendi durumumu fark ettikten sonra, etrafımdaki çoğu kişinin yanlış mesleği/bölümü seçtiğini rahatlıkla gözlemleyebiliyorum.  Tek avuntum ise erken fark ettiğimi düşünmek. Çünkü henüz diğer işler için yeterli cesarete sahip değilim.

Hedeflerim ve ben bu şekilde. Sonuç:
Keşke böyle olmasaydı.